انتشار خبر اختصاص یکصد میلیون تومان به برخی نمایندگان مجلس شورای اسلامی، با واکنش منفی بسیاری از مردم روبرو شد؛ چرا که ملت از وکلای خود ساده زیستی و پرهیز ویژه از رفاه طلبی را انتظار دارد تا با لمس بهتر مشکلات جامعه، برای حل آن ها گام هایی اساسی و کاربردی بردارند. طبیعی است نماینده ای که در یک قلم، هشتاد میلیون تومان برای تامین هزینه مسکن و بیست میلیون تومان برای تهیه خودرو- هر چند به صورت وام و امثال آن- از بیت المال دریافت می کند، هرگز نخواهد توانست درد و رنج مستاجران و اقشار آسیب پذیر را به درستی لمس کند و در نتیجه نمی توان از وی انتظار داشت تا با قاطعیت و جدیت از ابزارهای در اختیار قوه مقننه برای حل معضل مسکن و مشکلات فراوان مشابه بهره گیرد و رسیدگی به مسائلی از این دست را در اولویت قرار دهد.
البته تعجب آور نیست اگر بسیاری از نمایندگان محترم برخورداری خود و خانواده محترمشان از امکانات را لازمه فراغت خاطر برای پرداختن بهتر(!) به مسوولیت های خویش به شمار آورند و بدین وسیله فرار از ساده زیستی و افتادن تدریجی در دام رفاه طلبی را توجیه کنند ؛ اما شایسته تر آن است که دست کم در دوران حضور در مجلس شورای اسلامی با قرار دادن زندگی خود در سطح اقشار محروم جامعه ، مشکلات واقعی را از نزدیک و با گوشت و پوست خویش حس کنند. به راستی نماینده ای که هشتاد میلیون تومان ودیعه مسکن دریافت می کند چگونه خواهد توانست درد و رنج جوانی را درک کند که هنوز از تهیه مبلغی ناچیز برای تامین اجاره بهای یک منزل محقر در دورافتاده ترین نقطه شهر هم ناتوان است؟! معروف است که شیخ انصاری - از مراجع بزرگ- به رغم برخورداری از وجوهات فراوانی که مقلدین در اختیارش قرار می دادند، بسیار ساده زندگی می کرد و هنگامی که با اعتراض همسر خود روبرو شد در پاسخش فرمود: پول کافی برای دستگیری از بینوایان و محرومان در اختیار ندارم.
پس چه بهتر که همچون آنان زندگی کنم تا آن ها با دیدن وضع زندگی من امیدوار شوند و به جای حسرت خوردن ، بگویند زندگی مرجعمان هم مثل خود ما است. مقام معظم رهبری در پیام خویش به مناسبت آغاز به کار مجلس هشتم فرمودند:« نماينده ملت از جنس ملت است.
شما نه از قصرهاي رفيع و خاندان هاي اشرافي، كه از متن مردم، از مدرسه و حوزه و دانشگاه،‌ و از ميدان‌هاي كار به مجلس گسيل شده‌ايد. اين رابطه و اين منش را پاس بداريد و براي خود نگاه داريد.
خوي اشرافي و گرايش به اسراف و طعمه انگاشتن اين مسئوليت، بلاي بزرگي است كه گاه مردمِ سابقاً نجيب و پارسا هم ممكن است نتوانند خود را از آن برحذر بدارند. همه بايد به شدّت مراقب خويش باشيم و دوره‌‌ مسئوليت خود را، حسنه‌اي ماندگار، و نه سيئه‌اي دامنگير، بسازيم.» در پایان تذکر این نکته ضروری است که در بین نمایندگان مجلس ، انسان های شریف و گمنامی نیز هستند که به عهد خود با ملت وفادار مانده و با ساده زیستی مثال زدنی به خدمتگزاری مشغولند.
يک عضو کمیسیون فرهنگی مجلس که مدال جانبازی دوران دفاع مقدس را بر سینه دارد و از خانواده معظم شهدا است ، نمونه ای مناسب از این خدمتگزاران صادق و بی ادعا به شمار می آید؛ همو که در بدو ورودش به پارلمان گفته بود: در تهران، دغدغه سرپناه ندارم.
نه مرا حاجتی به آپارتمان‌های سعادت آباد است و نه نیازی به مقرری چند صد هزار تومانی و ودیعه چند میلیونی برای اجاره خانه در تهران؛ طلبه‌ام و لابد برای شاگرد مکتب امام صادق عليه‌السلام جایی در یک مدرسه علمیه پیدا می‌شود... و چنین بود که در حجره‌ای از مدرسه مروی تهران اقامت گزید.
او از جمله نمایندگانی است که هر هفته یکی دو روز را در میان موکلان خود سپری می‌کند، بی‌آنکه برای هر آمد و شد، هزینه سنگین سفر را بر دوش بیت‌المال نهد، کنار جاده می‌ایستد، جلوی اتوبوس‌های عبوری دست بلند می‌کند.
سوارش می‌کنند و چون می‌شناسندش، فرصت را غنیمت شمرده، هر کس در دل ناگفته‌ای دارد، با وکیل خود در میان می‌گذارد و او از این سفر کم‌هزینه خود، تحفه بسیار در سفره ملت و دولت به جا می‌نهد. او گفته است اگر بخواهم با هواپیما به تهران بیایم، صرف نظر از هزینه هر سفر، زمان پروازها چنان است که از رسیدن در ساعت مقرر به مجلس باز می‌مانم اما با اتوبوس شب در راهم و صبح اول وقت در مجلس حاضر. جالب این که وی در حوزه انتخابیه خود نیز از حداقل امکانات استفاده می کند و همچون دوران پیش از تصدی نمایندگی ، با مرکبی بسیار ساده تردد می کند؛ مرکبی ساده و ارزان که قیمتی کم تر از سیصد هزار تومان دارد! راز محبوبیت بالای امثال وی را نیز باید در مردم داری و تعهد به خون شهدا و از جمله آن ها برادر شهیدش جستجو کرد. به راستی آیا ساده زیستی اینچنینی برای ملت شیرین تر است یا دریافت مبالغ سنگین به عناوین گوناگون ؟!

مرتضي رضاييان فيروزآبادي